Als ik terug kijk naar het pad wat ik heb bewandel kan ik nu zien dat ik vaak de dingen op zocht waarin ik mij op een bepaalde manier ondergeschikt neerzette. Ik had een baan waarbij ik de ander volledig ontzorgde en ik was daar vaak bijzonder gedienstig in! Als ik gevraagd werd om over te werken, dan deed ik dat. Ook al was dat met flinke tegenzin. En omdat ik nooit nee zei, was ik steeds vaker de ‘pineut’.

Het voelde als kiezen tussen twee kwaden

Ik kreeg het niet voor elkaar om tegen de ander in te gaan, hierin mijn grenzen aan te geven. Uit angst voor conflicten want dat vond ik vreselijk! Uit angst dat de ander nog dagen lang boos op mij zou zijn. Ik kon die gedachte niet verdragen.  Het had ook te maken met de relatie die ik had met mijn – naar later bleek – narcistische moeder. Ik wist nooit hoe ze zou reageren. Ik was daardoor altijd op mijn hoede en deed hard mijn best om zoveel mogelijk conflicten te vermijden. Conflicten waarin ik weer werd neergezet als dat ondankbare kind.

Dat niet kunnen kiezen, mijn grenzen niet aan durven geven betekende dat ik de grote afwezige was bij de 80-jarige verjaardag van mijn schoonmoeder. Want tja, ik moest overwerken en ik ging het nog verdedigen ook. Het was écht belangrijk dat overwerken. Het kon écht niet op een ander moment, dan zou ik de ander daar mee benadelen. Degene die ik er uiteindelijk echt mee benadeelde was ikzelf natuurlijk én mijn familie!

Stiekem wist ik dat ook wel want dat zorgde weer voor een innerlijk conflict in mijzelf met bijbehorend schuldgevoel. Wat ik ook zou kiezen, er zou altijd één ‘partij’ boos op mij zijn ! Het voelde als kiezen tussen twee ‘kwaden’.

Ik liet mij altijd voor het karretje spannen

Ik voelde natuurlijk ook wel dat dit echt te ver ging. Dat een keer nee zeggen, voor jezelf opkomen echt niet erg is, en zelfs normaal. Grenzen aangeven! Maar ik durfde niet.

De keren dat ik voorzichtig met een klein stemmetje probeerde duidelijk te maken dat het nu echt niet uitkwam, resulteerde steevast in een sterk betoog dat ik er niets tegen in durfde te brengen. Dus deed ik het maar weer. Anders raakte ik mijn baan misschien kwijt!

Uiteindelijk raakte ik vooral mezelf kwijt. Ik deed niet wat goed was voor mij. Dat voelde steeds minder goed. ’s Nachts hield het mij bezig. Op zoek naar een antwoord waarom het mij niet lukte om voor mezelf op te komen, boos op mezelf, mijzelf afvragend hoe het toch kwam dat ik de situatie zelf in stand hield, waardoor ik de ander onbewust leerde dat ik mij altijd voor een karretje liet spannen.

Ik voelde mij een emotionele speelbal

Het zat in mij. Dat kon ik op een gegeven moment wel zien. Want anderen leken er veel minder last van te hebben. Die werden zelden gevraagd om over te werken 😊 Het had te maken met wat ik over mezelf geloofde, wat ik over mezelf dacht en wat ik mij door anderen liet vertellen. Ik voelde mij een emotionele speelbal. Toen ik dat kon zien kon ik uitkijken naar een oplossing.

Creatrix® is hierbij een belangrijk keerpunt in mijn leven geweest om mij weer thuis te laten komen in mezelf waarbij wat mijn hoofd mij vertelt óók weer klopt met mijn gevoel.

Aju Paraplu!

Wil jij ook niet langer heen en weer geslingerd worden tussen al die emoties? Heb je moeite om gezonde grenzen aan te geven? Waag de stap naar een gelukkiger leven waarin je weer blij bent met jezelf en boek een Aju Paraplu Gesprek! Je bent het waard!